Herinneringen aan de stookhut van Holmerpad 14

 Geschreven door: Renskje, Kinge en Tietsia Meinema

Wij kunnen ons herinneren dat wij jarenlang tijdens de zomermaanden woonden in de stookhut. In mei, als de koestallen schoon waren, werden vanuit de stookhut de fietsen , wasketels, linnenrekken enz. verhuisd naar de koegang. De stookhut was een vochtig vertrek in de herfst en winter. Ieder voorjaar werd de stookhut weer voor bewoning in gereedheid gebracht . Het behang hing dan meestal langs de muren. Elk jaar kwam er weer een nieuw behang in en werd het onderste deel van de muren zwart gemaakt met een soort verf.

Op de vloer lagen zomers kokosmatten of “China”matten. Wij hadden een grote stookhut met inderdaad ook afgeronde hoeken waar messen geslepen werden. Twee grote ramen en vier kleine ramen zaten erin. Ook zat er een zolder op. Pannen, bestek, borden en alle levensmiddelen werden vanuit het woonhuis meegenomen naar de kast in de stookhut. Er was plaats voor een kachel, maar er was ook een verhoging gemaakt waarop een groot groen 2-pitsgasstel en enkele petroleumstellen stonden. Een grote blauwe gasfles
stond ernaast. Vanuit de stookhut konden wij door de grote ramen helemaal naar de weg (de Holm) kijken. Je zag de mensen dan ook van verre aankomen, dat waren wij niet gewend. Vanuit het woonhuis hadden wij dat uitzicht niet. In de stookhut hadden wij een speciale tafel de zg. kattentafel. Dit was een grote ronde tafel, met gebogen poten en met daaronder nog een extra tafelblad op ongeveer 30 cm. vanaf de vloer. Hier zaten de katten op. Je kon je benen dus niet strekken. En natuurlijk waren de stookhutstoelen er ook. Kleine houten stoelen. We konden met veel personen rond deze tafel zitten. Volgens ons was er geen verlichting en wij denken dan ook dat iedereen op bed lag als het donker werd.
De deur stond vaak open (misschien voor ventilatie), maar het was ook gemakkelijk. Een soort inloophuis was het. Vanaf juli, augustus had je wel veel muggen en wespen in de stookhut. Een muggenplakstrip deed wonderen en de volgende dag waren ze meestal allemaal dood, en zo herhaalde zich dat elke dag. Ook mochten de hond en de poezen in de stookhut komen. In het woonhuis was dat verboden.
Wij woonden in de stookhut omdat het de gewoonte was en het woonhuis dan schoon bleef. Een nadeel was dat je eind moest lopen om iets uit de kelder te halen of weer terug moest brengen naar de kelder.
Na de komst van elektriciteit, waterleiding en later aardgas werd de stookhut niet meer als woonverblijf gebruikt en werd het, het hele jaar door een soort berging. Maar één dag in het jaar, op 30 december, was het weer één en al activiteit in de stookhut: Het was oliebollenbakdag bij de familie Meinema. ’s Morgens het beslag maken in melkemmers, dat moest dan rijzen bij de kachel en als het weerbericht voor land en tuinbouw om half één geweest was, dan was het zover. De hele middag werden er, in de steenkoude stookhut, oliebollen gebakken, en wij, als kinderen, in de grote oranje braadpan maar oliebollen draaien. Dat ging tot ongeveer 4 uur door.

De drie dochters van Jacob en Anneke Meinema werden groter en ouder. En zo kreeg de stookhut (vanaf eind jaren zestig) in de zomermaanden weer een functie. Feestjes werden er georganiseerd. De zand zeep en soda houder, bordjes met tekst als Oost West Thuis Best verdwenen van de muur. Daarvoor in de plaats kwamen visnetten , olielampjes, posters en druipkaarsen. Er moest plaats komen voor de pick-up. Zonder muziek was het geen feest. Er werd een bar in de stookhut gebouwd en de poten van oude bloemtafeltjes werden afgezaagd en dienden daarna als barkruk. Allerlei matrassen werden er aangerukt; hangen en liggen was in. Maar de kattentafel en de stookhutstoeltjes bleven dienst doen. Jarenlang werd er in augustus een lang weekend voor de sportvrienden van de korfbalvereniging Rodenburg gehouden. Ook toen was de stookhut weer het centrale punt. 30 December 1974 was het de laatste keer dat de stookhut werd gebruikt door ons.

Renskje, Kinge en Tietsia Meinema.