Klokluiden

Somber galmen de klokken als de dode op weg gaat naar het graf.

Volgens sommigen luidde de klok het vertrek van de ziel in. Maar anderen meenden dat klokgelui de ziel van de dode moest beschermen op zijn lange laatste reis.

Het maken van lawaai was het middel om de boze geesten te verjagen, die met de engelen streden om de ziel van de overledene. Het luiden van de klok was bedoeld als zuivering van de lucht.

Vroeger werd de klok ook geluid als de overledene gekist werd. Als er twee klokken waren, en het betrof een man, dan begon de grote klok en viel de kleine later in. Voor een jongen beneden de 12 werd alleen de grote klok geluid. Bij een vrouw werd eerst de kleine en dan de grote klok geluid en bij een meisje onder de 12 , alleen de kleine.

Bij een begrafenis begint de klok te luiden als de dragers met de kist het sterfhuis uitkomen en blijft vaak luiden tot men weer terug is.

Een interessante gedachte is, dat de vorm van een klok de uitbeelding van de hemel is en dat het heen en weer bewegen van de klok gezien wordt als het geslingerd worden tussen goed en kwaad, leven en dood.

Auteur: Greet Atsma